توصيفگر ها :
تاب آوري شهري , خشكسالي , آسيب پذيري , الگوي مصرف آب , مناطق شش گانه شهر اصفهان
چكيده فارسي :
در دهه‌هاي اخير اثرات مخرب خشكسالي بيشتر از ساير بلاياي طبيعي بوده است. آسيب‌هاي اجتماعي يكي از تبعات بحران‌هاي محيط زيستي (بحران آب) به شمار مي‌رود، تاب‌آوري با افزايش سازگاري و ايجاد ثبات در برابر بحرانها و خطرات مي‌تواند ظرفيت جامعه را در برابر حوادث پيش‌بيني نشده تقويت و بازسازي كند. بنابراين هرچه تاب‌آوري اجتماعي يك جامعه بيشتر باشد، آسيب‌پذيري آن در برابر بحرانها كاهش خواهد يافت. شهر اصفهان به دليل كم آبي ناشي از استفاده بي‌رويه و نادرست از آب و همچنين عوامل طبيعي درگير مشكلات اقتصادي، اجتماعي و محيط زيستي شده است. هدف از انجام اين تحقيق بررسي تاب‌آوري اجتماعي شهروندان در اصفهان در برابر بحران آب است. روش تحقيق در اين پايان‌نامه توصيفي- تحليلي است و اطلاعات از روش اسنادي ، برداشت ميداني از طريق پرسشنامه گردآوري شده است. جامعه آماري مورد مطالعه مشتركين آب خانگي در 6 منطقه‌ي شهر اصفهان بر اساس تقسيم‌بندي سازمان آب و فاضلاب است و تعداد نمونه مورد نياز با فرمول كوكران 201 عدد تعيين گرديد. تجزيه و تحليل اطلاعات بدست‌آمده از طريق پرسشنامه با استفاده از نرم افزار spss و با توجه به دو يا چند حالته بودن متغيرها و يا كمي و كيفي بودن آن‌ها از آزمون‌هاي همبستگي پيرسون و اسپيرمن و آزمون‌هاي تحليل واريانس t و Anova استفاده شد. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل يافته‌ها نشان مي‌دهد كه حداقل تاب‌آوري هر فرد در جامعه 14/32 درصد است. ولي براي پيش‌بيني بهتر تاب‌آوري از ساير متغيرهاي مستقل موثر استفاده گرديد. تاب‌آوري به سرمايه اجتماعي شهروندان مرتبط است و متغيرهاي آگاهي، مشاركت، و تعداد فرزند به ترتيب از عوامل موثر بر پيش‌بيني تاب‌آوري اجتماعي هستند. مشخصات مصرف‌كنندگان آب نشان مي‌دهد افرادي كه مصرف آب كمتري دارند آگاهي بيشتري از مسائل محيط زيستي و حفظ منابع آب براي آينده دارند و همچنين تمايل بيشتري براي مشاركت براي كاهش اثرات ناشي از بحران آب و از جمله اطلاع‌رساني به ديگران از خود نشان مي‌دهند. نتيجه تحقيق حاضر ضعف مشهود در تاب‌آوري اجتماعي را نشان مي‌دهد. تقويت مولفه‌هاي سرمايه اجتماعي و تمركز بر آموزش، اطلاع‌رساني، اعتمادسازي، مشاركت و شبكه‌سازي راهي موثر براي مقابله با بحران و افزايش تاب‌آوري مي‌باشد.
چكيده انگليسي :
In recent decades, the destructive effects of drought have been more than other natural disasters. Social damage is one of the consequences of environmental crises (water crisis), resilience by increasing adaptation and creating stability against crises and risks can strengthen and restore the capacity of society against unforeseen incidents. Therefore, the higher the social resilience of a society, the less vulnerable it will be to crises. The city of Isfahan has faced economic, social, and environmental challenges due to water scarcity resulting from excessive and improper water usage, as well as natural factors.The aim of this study is to investigate the social resilience of Isfahan residents in response to the water crisis. The research methodology in this thesis is descriptive-analytical, and data has been collected through documentary methods and field observations utilizing a questionnaire. The study population consists of household water subscribers in 6 districts of Isfahan city based on the classification of the Isfahan Water and Wastewater Organization, and the required sample size of 201 was determined using the Cochran formula. The data obtained from the questionnaire was analyzed using the SPSS software, taking into account the variables' multiple states or quantitative and qualitative nature of variables. Pearson and Spearman correlation tests, as well as t-test and ANOVA analysis, were used.The results indicate that the minimum resilience of each individual in the community is 32.14%. However, for better predicting resilience, other independent variables are effectively used. Resilience is related to citizens' social capital, and the variables of awareness, participation, and number of children, respectively, are effective factors in predicting social resilience. The characteristics of water users show that people who consume less water are more aware of environmental issues and preserve water resources for the future, and also show a greater willingness to participate in reducing the effects of the water crisis, including informing others. The result of the current research shows the obvious weakness in social resilience, strengthening the components of social capital and focusing on education, information, trust building, participation and networking is an effective way to deal with the crisis and increase resilience.
